StartFragment
Hallo allemaal,
Ik leef nog, al had ik daar af en toe wat twijfels over afgelopen week. Ik heb de hele week op bed gelegen, had een luchtweginfectie o.i.d. en heb zoveel gehoest, dat ik nu een paar licht gekneusde ribbetjes en pijn in mij zij heb. Maar, gelukkig, vandaag voel ik me voor het eerst weer wat beter, zeg maar 100x beter dan gisteren, en heb ik weer energie om jullie bij te praten.
Even terug dan maar. De 15e kwam Ellis en bracht de post mee!! Twee pakjes (helaas die van Remco en Marianne voor Sinterklaas is verdwenen) en veel kaarten/brieven. In de pakjes lekkere dingen zoals Negerzoenen, een chocoladeletter, Kikkers en Muizen en Cup a soupjes! Ook nog wat Kerstversieringen. Nou, je kunt best op 15 januari nog de kaarsjes aansteken, een muziekdoosje opwinden en een lichtgevende Kerstboomsleutelhanger in je oor hangen hoor!!! Ja, ik weet het, ik spoor niet..... Het was super gezellig dat Ellis kwam. De ochtend erop in bed zitten kletsen, kopje thee en crackertje erbij en later de hele dag lekker in de zon. O ja, nog een raar verhaal: een tourist uit Ivoorkust, die bij ons in de logde sliep, is een dag of 5 niet op komen dagen. De eigenaar heeft toen de politie gebeld en die hadden hem juist gevonden: verdronken in het Fewameer! Dood dus! Een hele bizarre toestand. We hebben de hele dag allerlei scenario's verzonnen maar niemand weet nog wat er gebeurd is. Overdosis, beroofd, crimineel, vluchteling, etc.....
Op zondag zijn we met de taxi naar het beginpunt van de trek gegaan. We zouden 6 dagen gaan lopen, van Birethanti naar Ghorepani, door naar Chomrong en via Ghanduk weer terug (voor de kenners...). Wat zal ik erover vertellen: het lopen ging goed, het weer was perfect (die zon blijft maar schijnen hier), de lodges waren goed en het eten lekker. We hebben erg genoten en hele fijne dagen gehad. De uitzichten op de bergen waren prachtig, we hebben Poon Hill gedaan. En dat is wel het vermelden waard hoor: ik ben al 3x in Ghorepani geweest, vanwaar je s morgens vroeg naar Poon Hill kunt klimmen voor mooie uitzichten en de zonsopgang. Tot nu toe heb ik dat niet gedaan, met als reden: niet fit of: er zijn meer mooie uitzichten of: omdat het er is hoef ik er toch niet perse heen! De avond vooraf waren we al zwaar in discussie, zullen we wel, zullen we niet. Ellis houdt erg van nog even snoezelen s morgens in bed, en is makkelijk over te halen om dus niet te gaan. Uiteindelijk heb ik heel streng beslist dat we zouden gaan!!!! En zo gebeurde het! Gaat iedereen al rond 5.00/5.30 naar boven, ons leek 6.15 een mooie tijd. Met een kleine inzinking van mij onderweg (ik had toen al last van mijn longen/hoesten) en wat aansporing van Ellis, kwamen wij keurig om 7.00 uur boven en kwam de zon op!! Een perfecte planning!! Het was echt wel de moeite waard. Dat vonden ook zo'n 30 Chinezen/Koreanen/Japanners.... weet nooit precies waar ze vandaan komen! Mijn beloning was een Kikker, Ellis had een Snickers. Daarna weer naar beneden, ontbeten en verder gewandeld. We hebben onderweg een keer Langurapen gezien, een hele kolonie. Ze sprongen van boom naar boom, en ik heb een mooie foto kunnen maken. Verder was Ellis erg populair, zodra men hoorde dat ze Nepalees spreekt! Heb ik Urmila weer ontmoet, een meisje in Milan lodge in Ghandruk, die ik 3 jaar geleden gefotografeerd heb, hebben we een dag lang een hond achter ons aan gehad (zou die de weg terug geweten hebben?), rook het vaak heerlijk (een soort orchideetje denk ik), etc. etc. O ja, ik moet wel even vertellen hoe trots ik op Ellis ben. Ze heeft namelijk hoogtevrees, dat vooral opspeelt als ze aan het eind van het pad niet kan zien waar we heen gaan, en op bruggen. Maar ze heeft het allemaal gedaan, over landslides heen gelopen, over bruggen gewandeld, ik vind haar echt een stoere meid!!!
En toen was de week weer om, en kwamen we vrijdags 'thuis'. Omdat ik inmiddels flink last kreeg van het hoesten en je maar nooit weet, zijn we zaterdag naar het ziekenhuis gegaan voor een longfoto. Een hele speciale ervaring. Eerst even betalen, dan komt de dokter. Hij deed wat onderzoek en stelde een longfoto, bloed/urineonderzoek en een ECG voor! Die laatste sloeg volgens mij nergens op, dus die heb ik niet gedaan. Op naar het lab dan maar. Eerst weer terug naar de balie om te betalen, gelukkig een schone naald, een miniatuurflesje om in te plassen. En door naar de X-ray. Privacy is niet echt een bekend iets, dus als je de deur van de kamer niet zelf dicht doet, kijkt iedereen gewoon met je mee. Ik mocht een mooi groen jasje aandoen en op de foto. Dan weer betalen, en een uurtje of zo wachten op de uitslagen. De foto had ik inmiddels dus we gingen even ontbijten (10.30 uur!). De dokter zat toevallig ook buiten en kwam naar mij toe: mag ik de foto even zien? Tuurlijk, waarom ook niet.... zo buiten boven mijn ontbijtbordje!! Mijn rekening voor het bloedonderzoek was flink hoger dan alle andere, maar toen ik om uitleg vroeg, werd er vaag iets gemompeld... Ja, toeristen draai je gewoon een pootje uit!! Terug naar de dokter, die helemaal niets zei over het feit dat ik de ECG niet had gedaan..... Hij schreef een zootje medicijnen voor en dat was het. Nou ja, in elk geval was ik gerustgesteld dat ik niets ernstigs had. Hoewel ik eergisteren nacht echt even dacht dat ik doodging (ja, ik overdrijf graag). Maar als je midden in je slaap wakker schrikt, en bijna stikt omdat je geen lucht hebt, je blijft hoesten en niet kunt ophouden....Het was soms zo erg dat ik er bijna hysterisch van werd, oplossing gevonden: als ik niet meer stopte met hoesten, gaf ik mezelf een klap in mijn gezicht (nee, niet te hard) en zei: ophouden nu!!!! En als ik moest hoesten, rolde ik me eerst op tot een balletje, armen om mijn benen, om geen spanning meer op mijn spieren/ribben te zetten. Ja, dat zag er vast wel grappig uit!! Gelukkig kan ik er nu weer om lachen.
En nu, nu heb ik weer wat praatjes en ga ik morgen weer naar school. En hoop ik echt dat dit de laatste keer was dat ik ziek was in Nepal. Ik ben inmiddels zeker 6 kilo kwijt, en bedacht me vannacht dat ik dan 6 kilo meer bagage mee mag terugnemen, toch??? Of zouden ze daar niet in trappen?
De foto's komen later weer. Voor nu, allemaal een fijn weekend en tot het volgende verslag, liefs, Marijke.
EndFragment