28 februari 2010

StartFragment

Wauw, een maand verder!!! En dus veel te vertellen. Ik zal maar gewoon doorgaan waar ik gestopt was. Die zondag ben ik 3 uurtjes naar school geweest en lag daarna weer kompleet gesloopt op bed. Het leek me beter om dan toch maar weer naar het ziekenhuis te gaan. Even wat meer leuke informatie daarover. Je moet beneden bij de balie eerst betalen voor je consult, dan ga je naar de juiste afdeling. De hal daar zit bomvol, maar je loopt gewoon brutaal het kantoor binnen. Daar zitten 3 artsen aan hun eigen bureau, met alle deuren open, mensen lopen in en uit, kijken en luisteren mee, maakt niet uit. 'Mijn' dokter was er nog niet, dus een tijdje in de hal gezeten. Toen ik aan de beurt was stelde hij voor nogmaals een longfoto te maken en een longfunctietest te doen. Foto maken was al bekend, longfunctietest nog niet. Een assistente kwam het kantoortje binnen, sloot een apparaat aan op de laptop en toen moest ik heel hard in een mondstuk gaan uitblazen (alsof ik dat kon, ik had helemaal geen lucht). Terwijl ik daarmee bezig was, zat een andere dokter dus gewoon ernaast met een nieuwe patient! Komisch hoor!!! Ik bleek te weinig longinhoud te hebben (kon ik ook zonder test wel aangeven) en ging, na overleg met nog een hogere dokter, met 5 nieuwe soorten medicijnen en de geruststelling dat het allemaal wel meeviel en goed kwam, naar huis. En over een week terugkomen!! Nou, die hele week heb ik gewoon weer in bed, slapend, lezend, beetje in een stoel hangend doorgebracht. Het restaurant next door had een nieuwe klant, want ik kwam gewoon niet verder. Na die week voelde ik me wel iets beter, waren mijn longen schoon volgens de dokter, en ben ik vervolgens gewoon weer een week ziek in bed gebleven. Gezellig hoor!!! Aan de anderer kant (hier spreekt de optimist in mij!), er zijn ergere plekken om ziek te zijn: ik had een fijne kamer, de zon scheen uitbundig, en de mensen van de lodge waren erg aardig, dus vooruit maar.Momenteel heb ik nog steeds wat, zeg maar, restverschijnselen, maar het gaat met de dag beter, dus genoeg hierover.

Dan vorige week: een weekend Chitwan geboekt, want Koen kon 45 euro verdienen als hij mij meenam op een olifantenrit. Ik ben echt nog nooit naar Chitwan geweest (is de Terrai, soort tropische zone, met wilde dieren etc.) omdat ik het daar te warm vond, meer van de bergen hou etc. Hans en Monique, lieve vrienden, vonden dat ik niet kon zeggen dat ik Nepal kende, als ik daar nog nooit was geweest, vandaar de opdracht!! En wat heb ik genoten!!! Toen ik eenmaal geboekt had, kreeg ik al enorm veel zin om te gaan. Nou, het was gewoon waanzinnig, geweldig, super, gaaf, en nog meer superlatieven!!! Wel een heel vol programma!!! Eerst op vrijdag met de bus 5 uur rijden. 's Middag een wandeling met een gids, en wauw, daar stond al een grote olifant!!! Stukje rondgelopen en aan de rivier gezeten voor de allermooiste zonsondergangfoto's ever!!! Normaal hou ik niet zo van te toeristische dingen, en ook hier zat zeker 100 man/vrouw in stoelen naar de zon te kijken, maar het stoorde me totaal niet! Wij waren met een groepje van 7, 4 aardige, wat oudere Nederlanders, een Israelier, en een Amerikaanse. De volgende ochtend gingen we in een boomstamboot over de rivier, zo mooi, die ochtendnevel en het licht!! We hebben veel mooie vogels gezien en aapjes.... Daarna gingen we 3 kwartier door de jungle wandelen, alles met een aardige gids Kumar, en dat was ook zo mooi!!! Doorgewandeld naar het olifanten-breeding center. Ik ga wel heel veel foto's plaatsen, dan krijgen jullie een idee. Heb een baby-olifantje een slurfje/handje gegeven, er was een tweeling-baby-olifant, waarvan de een wilde slapen en de ander hem steeds maar wilde laten spelen en uiteindelijk er maar bij ging liggen. En veel hele grote olifanten, die gelukkig (maar ook wel zielig) aan de ketting stonden. En 's middags gingen we nog een tochtje met de jeep maken en toen naar de rivier, waar we olifanten mochten wassen. Ik dacht niet dat dat zo slim was met mijn ribbetjes (sorry, heb ik het er toch weer over), maar Toon, een van de Nederlanders, heeft me overgehaald dat er niets kon gebeuren. Dus, daar zat ik ineens bovenop een olifant, met zijn trainer, en werd uitbundig natgespoten, en er later afgegooid. Via zijn slurf, en de oren vasthoudend klom ik weer 'tres elegant' naar boven. En het was gewoon zo genieten!!! De hele dag heb ik een grote, brede grijns op mijn gezicht gehad, die er niet meer afging!!! Wat ontzettend gaaf was dit en wat was het er mooi! Ga de foto's straks maar kijken, dan zie je wat ik bedoel!!!!

Daarna, zondag weer terug. En toen de afgelopen nog een paar dagen naar school. Nog wat klusjes voor Julia gedaan, nog wat leuke spellen met de kinderen, en, beloofd was beloofd, op woendagochtend een clownsoptreden gedaan!!! Jawel, Marika-joker in Nepal (de naam clowntje Rico krijg ik er echt niet door, ik ben en blijf Marika-Joker!). Iedere ochtend is er assembly, in rijen opstellen, wat oefeningen doen, ochtendgebed en volkslied, en ik had verzonnen dat ik dat wel een beetje kon saboteren. Dus kwam ik, net ietsje te laat, heel hard het veld ophollen, sorry roepend dat ik zo laat was. De kinderen waren super verrast!!! En dan het gebruikelijke werk natuurlijk: gek doen, de dingen net verkeerd doen, niet snappen, etc. Het was errug leuk!!! Toen ben ik nog even in alle klassen geweest en heb daar nog even de klasseregels doorbroken. De leukste was om een snoepje te gaan uitpakken en eten, papiertjes op de grond gooien, en later stiekum elk kind een snoepje toeschuiven terwijl de lerares op het bord aan het schrijven was!!! En ik heb overal groepsfoto;s gemaakt. Je kon merken dat vanaf nursery tot en met klas 3 ze erg genoten, de kids van klas 4 en 5 vinden zich toch iets te groot voor dat gekke gedoe!!! Maar al met al wat het een groot succes.

Vrijdag was dan mijn afscheid. Ik had een fotocollage gemaakt van het clownsoptreden, foto's voor alle leraren. Het is de bedoeling dat je dan gaat zitten, en alle kinderen komen 1 voor 1 langs en geven je wat bloemetjes. De grotere zeggen ook nog heel lief: please don't forget me, thank you for helping, please come back etc. Daarna een toespraakje gehouden voor de teachers, van allemaal een tikka en katha en een knuffel en toe naar huis. Ik kon zien dat ze het jammer vonden dat ik wegging, een van de leraressen zei dat ik een interessant/kleurrijk figuur was geweest en ze hebben bij het hek staan zwaaien tot ik uit het zicht was!

Vrijdag was verder de dag van afscheid nemen, in het Internet cafe, in Moondance, mijn favoriete restaurant, waar ik vaak kwam. Overal nog wat foto's uitgedeeld die we eerder hadden gemaakt, hier en daar nog wat Delfts blauwe klompjes uitgedeeld en toen naar de lodge terug. Ik had al afgerekend, wat spullen ingeleverd die ik niet meeneem en een flinke fooi gegeven. Toen moest ik even in hun kamer komen zitten, met dochter en hulpje. En bleek dat Chandra en Jyoti (de beheerders) nog even een kadootje voor me gingen kopen. Ze kwamen terug met een mooie ketting, armband en oorbellen. En nu eens echt mooi, hihi! Vaak is het heel goed bedoeld maar een beetje kitscherig, maar deze sieraden vind ik echt heel mooi. En van Pratiksha, de dochter van 8, kreeg ik een schattig briefje, dat ik de liefste didi van het land was die ze ooit had gehad en dat ik niet weg moest gaan.

Ik heb het met alle afscheidjes droog gehouden (best een hele prestatie voor mij) maar was 1x bijna in tranen. Ik heb namelijk in Pokhara steeds wat geld gegeven aan een oudere man op krukken, met een geamputeerd been. Hij had een heel vriendelijk gezicht en ik kwam hem vaak tegen. Nu stond hij zaterdagochtend ineens bij de vertrekkende bussen, dus gaf ik hem weer iets en maakte een soort van praatje dat ik naar huis ging. Toen de bus bijna weg reed, stond hij ineens voor het raam om mij gedag te zeggen. Je zou zeggen, logisch, ik was een gulle gever, maar het was gewoon heel lief bedoeld en toen was ik wel even ontroerd. En nu zit ik weer in Kathmandu, heb weer een fijne kamer, en is het vandaag Holi! Nee, niet holi shit, niet holi molie, maar weer een Nepalees festival. Enne..... de traditie daarbij is dat iedereen elkaar nat gooid met plastic zakjes water, of met gekleurd poeder of met water met poeder. Alleen ontspoort de jeugd er een beetje bij en wordt het vrij aggressief. Maar goed, gisteren had ik de eerste laag al, paarse kleurstof op mijn favoriet t-shirt, dus vandaag loop ik in een verschrikkelijke combinatie van kleren die ik niet meer mee naar huis neem. Want niet alle kleurstoffen gaan eruit!!!

De komende weken heb ik nog wel wat plannetjes, en ga ik verder nog een beetje luieren. Op 18 maart vlieg ik overdag terug naar Londen, en vrijdagochtend 19 maart door naar Amsterdam, waar ik om 10.30 uur hoop aan te komen. Maar voor die tijd schrijf ik nog wel een stukje. De foto's bij dit lange verhaal staan op: http://www.mijnalbum.nl/Album=IVKMTHDO.

Tot de volgende keer, liefs, Marijke

EndFragment