Hallo allemaal,
StartFragment
Hier weer een bericht vanuit Nepal. Ik heb er ruim 1 week op zitten en al weer zoveel meegemaakt dat ik jullie uren zou kunnen bezig houden met het lezen ervan. Ik zal proberen me iets te beperken, en anders kun je ook gewoon afhaken natuurlijk! :-)))
Vorige week dinsdag en woensdag ben ik dus op stap geweest naar mijn familie. Voor wie nieuw is: dat is de familie van Ramesh. In 2000 heb ik een maand bij zijn tante Rukhmini gewoond om het dagelijks Nepalese leven te ervaren. Sindsdien is zijn familie mijn familie. Ik ging nu naar zijn moeder en oma in de bergen, het dorpje heet Maneswara. Eerst 4,5 uur in de bus dan nog 1,5 uur wandelen de berg op. In Lamosangu pikte ik Rukhmini op en samen gingen we verder. Tot mijn verbazing hadden ze nu een buspad naar boven. Nou ik kan je zeggen dat ik niet gauw bang ben, maar nu..... Het was een stoffig zandpad met kuilen en stenen, vlak langs het ravijn, haarspeldbochten etc. Met te veel mensen in een klein busje. Wel grappig. Er lagen balen rijst in het middenpad waar ik mooi nog op kon zitten. Maar er kwam een man die heel veel dozen raksi (sterke drank) ging inladen en hij wilde van alles. Ik begreep best dat ik door moest schuiven maar riep uiteindelijk heel hard: Bujhina!!!! (ik begrijp er niets van)!. Iedereen lachen, ik naar achteren. Halverwege werd er nog wat bagage door het raam naar binnen gekiept, en kwam er een oud, grijs tanig omaatje over alle zooi heen klimmen om daarna naast mij neer te ploffen! Geen kippen en geiten in de bus, dit keer.
Boven was het weerzien goed!! Ama (Ramesh oma) en Sarasati (Ramesh moeder) zijn ontzettende lieve vrouwen. Normaal is Ramesh er om in het Engels te vertalen, maar nu was ik op mijzelf aangewezen. Het was gaaf om te merken dat ik me echt wel aardig kan redden inmiddels. Ik kan duidelijk maken wat er is, over mijn familie vertellen etc. De meeste Nepalezen zoeken trouwens alleen contact met buitenlanders om er beter van te worden, of mogelijk naar het buitenland te kunnen, maar deze familie is zo lief en puur. Ze zijn echt blij omdat ik kom, en hebben nog nooit iets gevraagd, of geprobeerd beter van mij te worden. Dat voelt zo goed! Ze hebben wel pech, oma, dochter en schoondochter zijn alledrie vroeg weduwe geworden. Dat geeft wel een bijzondere sfeer, met alleen maar vrouwen op de vloer zitten en een beetje kletsen. Het was heel fijn om er te zijn. De volgende dag zijn we na de dal bhat weer naar beneden gelopen en heb ik de busreis weer gemaakt. s Avonds belde Rene of ik mee uit eten ging, natuurlijk wel!! We hebben gezellig gegeten en gekletst. Hij is goed in typetjes als De vieze man, Toos en Bep en De Groot. Daar moet ik atlijd erg om lachen!
Donderdag had ik weer een relaxt dagje in de stad. Ik ben Neel gaan opzoeken (een vriend met een Thanka winkeltje, mooie doeken met afbeeldingen van goden, boeddha';s etc.). We hebben thee gedronken en ook weer bijgepraat. Vrijdag ochtend de bus naar Pokhara en daar ben ik nu nog. Ik had vaag gepland om nog de bergen in te gaan maar merk dat ik echt lui ben, dus het ziet er naar uit dat ik niet verder kom dan boekjes lezen aan het meer, een paar dagen naar de Namaste Primary School met Julia en in het zonnetje zitten. Want die schijnt gelukkig weer. HEt was de laatste 2 weken mistig en koud, maar sinds ik er ben....! Bingo! Lekker warm!
In Karma Guest house, waar ik vorig jaar 3 maanden heb gewoond, zijn 2 nieuwe kamers bijgebouwd, en ik kreeg de mooiste met uitzicht op de bergen vanuit mijn bedje!! Ook kwam Chandra, de baas, me met zijn motor ophalen van de bus. Al met al, vermaak ik me weer opperbest, geniet ik en doe ik vitamientjes op in het zonnetje!
Tot zover dit bericht. Ik zal van de week nog meer foto's plaatsen, heb nu mijn cardreader niet bij me.
Liefs, Marijke
ps: dat viel eigenlijk best mee qua lengte, toch? :-)))
EndFragment