StartFragment
Hallo lieve lezers,
Hier maar gauw het volgende bericht, anders ben ik al weer bijna thuis. Wat kan ik allemaal vertellen. Weinig en veel. Ik zou een 5-daagse wandeling gaan doen. Die stopte helaas al op dag 1. Ik ging dinsdag met de taxi naar Nayapul, oversteken naar Bhirethanti, en daar kon ik nog steeds kiezen of ik linksom of rechtsom zou gaan. De taxichauffeur, die ook gids is geweest, adviseerde rechtsom, omdat er nog sneeuw lag hier en daar, en ik dan een stuk beter kon klimmen dan dalen. Ook had ik twijfels hoever ik zou komen omdat ik al behoorlijk last van mijn keel had. Dus op weg naar Ghandruk. De ervaring van alle vorige trekkingen is, dat dag 1 zwaar is. Dan denk je, waarom doe ik dit, wat is hier nou eigenlijk zo leuk aan, het is te zwaar, ik kan het niet etc. Ik begon behoorlijk monter, maar vertraagde behoorlijk aan het einde. Toch met 5,5 uur boven en in de Mountain View logde (nog geen berg te zien) ingecheckt. Leuk klein kamertje op het dak. Behoorlijk gammel maar blij dat ik er was. In de middag flinke regen- en onweersbuien. En dus sneeuw hogerop.
Helaas, werd ik daarna zieker (met de zelf uitgedokterde mogelijkheid van een zware keelontsteking, longontsteking of bronchitis). De volgende ochtend kon ik dus weinig anders dan herstellen. En dat heb ik ook de donderdag gedaan. Ondertussen wat leuke mensen ontmoet in de logde (Hanna uit Belgie, Sander, Janke en Lola uit Nederland) en de laatste drie flink wat tips meegegeven. Want het was hun eerste keer dat ze een trekking maakte ooit, en ze hadden niet heel veel aan hun voorbereiding gedaan. Ik heb ze ook nog 200 euro geleend omdat ze een porter wilden maar niet voldoende geld mee hadden. Sander had Internet en heeft het geld direct teruggestort.
Vrijdagochtend om 6.30 uur hoorde ik tumult voor mijn kamer. Het bleek heel helder en de vele aanwezige Chinezen stonden met hun belachelijk grote camera's voor mijn deur foto's te nemen. Tja, ik dan ook maar even. De Annapurna South, Himchuli en de Machhapuchre (de vissenstaart). Ik wilde die dag naar beneden en had eerst bedacht om een porter te nemen voor mijn rugzak, een uurtje af te dalen en daar in de jeep of bus te springen. Maar het was een mooie ochtend, ik had nog net wat energie en ben dus blijven lopen. Ondanks dat ik heel slap was en nog flink liep te blaffen, heb ik enorm genoten. Onderweg met kinderen gespeeld en foto's gemaakt, de mooie bergen gezien, en deze ochtend voelde zoals ik het gewend ben. Maar, toch wat overmoedig want toen ik beneden in Bhirethanti terug was, stortte ik wel weer in. Ik ben daar nog een nachtje gebleven, ook al kun je vanaf daar in 1,5 uur terug naar Pokhara. Mijn hotel had ik pas weer op zaterdag en nu sliep ik een nachtje met het geraas van de rivier vlak naast mijn raam. 's Avonds kwam er nog een prachtige nachtvlinder op 20 cm afstand van mij op tafel zitten. Ik heb eerst zijn schoonheid bewonderd, daarna mijn camera gehaald en prachtige foto's gemaakt. Een uur later kwam er nog eentje aanvliegen, en later bij het googlen bleek het de grote nachtpauwoog. Kijk later de foto's maar. Al met al een dag met een gouden randje. O ja, ik kon om 3.00 uur niet meer slapen en had goede wifi. Dus wat doe je dan? Een uurtje met je lief appen en via de groepsapp een paar geluidsfragmenten beluisteren van het Blues Festival in Delft. Alsof ik life aanwezig was. Ja, je kunt wel zeggen dat de tijden zijn veranderd. In de jaren 90 stopte ik een cassettebandje in mijn Walkman als ik niet kon slapen en ging ik een poosje muziek luisteren! 😁
Zaterdagochtend nog steeds zo slap als een pudding de taxi in en om 10.30 uur weer bij het New Annapurna Guesthouse. Na een loeihete lange douche voelde ik me weer iets opknappen (de laatste was maandagmiddag geweest). Toen flink gaan lunchen en nog veel geslapen. Ik was zo moe dat ik al mijn spullen overal heb neergestort, het was een bende in mijn kamer! En wie mij een beetje kent......
Erfelijk zwaar belast voor wat betreft het zelfdokteren (volgens mijn lieve zwager), heb ik toen een kuurtje Amoxiciline gekocht om mezelf weer op de been te krijgen. En gelukkig kan ik zeggen dat dat begint aan te slaan. Dan ben ik ook nog snipverkouden en heb ik waanzinnig stijve benen van het 3,5 uur afdalen vrijdag. Al met al voel ik me een oude, afgetakelde vrouw. Maar..... ik ben trots dat ik ondanks dat gewoon de kunst van het genieten van de mooie en kleine dingen blijf verstaan. Morgen weer een dagje in de bus naar Kathmandu en dan nog 3 dagen... Het gaat best snel.
Tot zover weer even. Als ik vanavond nog ergens snelle Wifi heb, zal ik weer wat foto's op Mijn Album zetten.
Lieve groet van Marijke.
Ps1: Koen mankeert helemaal niets. ;-)
Ps2: Marianne, wilde je de Dwarsliggers nog terug of mag ik ze aan een Nederlandse vrijwilliger geven?
