Namaste, vanuit een bewolkt Kathmandu!
Hoe kan het toch, dat 10 dagen hier voor minstens 30 dagen verhalen opleveren? Er gebeurt altijd zo veel, er is zo veel te zien! Ik weet haast niet waar ik beginnen zal. Na een wat moeizame start, begin ik nu aardig mijn plekje te vinden. Ik heb een fijne kamer, met meestal warme douche, gratis heet water voor een kopje thee (als er stroom is), nog steeds wat honden links en rechts, een moeder en baby salamandertje als huisdier, een mooie tuin met tsjilpende vogels, en, o ja, ik heb vakantie!!! Kan ik thuis makkelijk een dag wat rondlummelen, ik moet er nu nog een beetje aan wennen, dat ik echt niets hoef!!! Hoe luxe is dat! ;-)
Ik ' woon' nog steeds vlak bij de Boudha stoepa (Bodnath). Ik ga daar altijd naartoe omdat hij zo mooi is, maar hij staat nog in de steigers na de aardbeving. Op 20 november wordt hij feestelijk ingezegend. Ik had niet gedacht dat nog mee te maken. Ik ben dan wel met Ellis aan het wandelen maar dan zien we hem in elk geval weer in volle glorie daarna!
Met het Dasainfeest ben ik bij mijn lieve Nepalese familie geweest. Ik heb veel nieuwe lezers (leuk), dus zal nog even vertellen hoe dat zit. In 2000 heb ik een maand bij Rukhmini in huis gewoond om het dagelijkse Nepalese leven mee te maken. Via een Nederlandse stichting is dat mogelijk gemaakt. Over die maand kan ik ook uren vertellen. Haar hele familie, die inmiddels uit oma, kinderen, klein- en achterkleinkinderen bestaat is mijn familie geworden. Het zijn hele lieve mensen en ik word altijd warm ontvangen. Woonden ze eerst allemaal op zo'n 4 uur rijden en 1,5 uur wandelen van Kathmandu, inmiddels hebben de 2 zoons een huis in de buurt van Kathmandu, en leven moeder en oma daar ook. Hun huis in de bergen is met de aardbeving ingestort. Op de belangrijkste dag van Dasain krijgen de jongeren een tika van de ouderen. De tika wordt gemaakt van rood poeder vermengd met rijstkorrels en staat voor een voorspoedig leven (geloof ik!). Toen ik de tika van ama (moeder) kreeg, schoot ik even vol. Zij is zo lief. Ze spreekt geen woord Engels maar we communiceren toch: ik met mijn basis Nepalees en zij lieve dingen prevelend (denk ik, haha, misschien zegt ze wel, ben je er nu alweer!!!).
Sajal, de jongste van allemaal (3) is een lief boefie. Hij roept de hele dag 'mero' (van mij!) en grist alles weg als je niet oplet. Wijzend op mijn tattoo vroeg hij: ke ho? (wat is dat?) en als ik dan zei : ' tattoo ho' (dat is een tattoo) zei hij, nee hoor, wat is dat?!! De kadootjes (verschillende spelletjes) vielen ook goed in de aarde (letterlijk en figuurlijk), al snel lag alles overal verspreid over de vloer!
Tot zover voor deze keer! Lieve groet van Marijke.
ps: ik ga later nog foto's proberen te plaatsen in My Album maar de Wifi is te traag dus ik moet een keer naar een Internetcafe!
