Jeetje, hoe moet ik 24 dagen gaan samenvatten in een leuk verhaal, zonder dat jullie halverwege afhaken omdat het te veel wordt? Ik ga het maar gewoon proberen.
Amazing is wel een goed woord! Ik had fantastisch kunnen schrijven, maar een paar Amerikaanse mannen vonden Ellis en mij amazing toen wij in hetzelfde tempo en met eigen bepakking tegelijk met hen boven in Namche aankwamen (en dat is een flinke klim kan ik zeggen!). Dus de verdere tocht hebben wij onszelf ook wel een beetje amazing gevonden.
Het avontuur begon op 3 november. De busreis van circa 10 uur werd er eentje van 13!!! Neem nooit, ik zeg nooit de Super express bus van Kathmandu naar Shivalaya want hij stopt gewoon overal om mensen erin te laten! Het schoot echt niet op. En tot overmaat van ramp stond er aan het eind dus een vrachtwagen met pech in een bochtje en heeft een aantal mannen daar letterlijk een weg omheen gehakt. Na 13 uur kwamen we om 21.30 uur aan. Kregen een kamer en zelfs ook nog een bord dal bhat. De volgende dag was het menens: direct een hele flinke klim naar Deorali op zo'n 2700 meter. Nou, halverwege de klim zat deze dame er al weer helemaal doorheen: het gebruikelijke verhaal: dit is te zwaar; dit kan ik niet (meer); ik ben hier te oude voor; ik had mijn eigen rugzak niet moeten dragen etc. Ellis hield me gewoon lekker op de been en ik kwam er natuurlijk wel weer. Het gaat altijd hetzelfde: de eerste dagen zijn zo zwaar en na een dag of 3, 4 krijg je de routine te pakken en word je met de dag ook sterker.
Ik ga natuurlijk niet alle dagen een voor een beschrijven maar zal de hoogtepunten noemen.
Ik had voor wat mensen onderweg foto's meegenomen van uit 2009. In Sangabanda kwamen we bij de Sushila lodge, zei ik dat ik foto's bij me had en zei de jongedame: Marika!!! (mijn Nepalese naam dus). Ze wist gewoon mijn naam nog, en het bleek dat ik de foto's destijds al per post vanuit Kathmandu had opgestuurd!!! Erg leuk!!
Vooral langs het eerste stuk van de route zijn veel dorpen heftig getroffen door de aardbeving in 2015. Soms zijn de lodges wel weer opgebouwd, maar ik werd verdrietig van alle puin die er nog lag, en van de bijna verlaten dorpen. Dat gaf soms ook wat logistieke problemen, want dan hadden wij ergens na een aantal uur een lunch gepland, en was het betreffende dorp verlaten c.q. alles gesloten. De lunch was dan soms om 15.00/15.30 uur!! En reken maar dat je dan honger hebt! ;-)
Ik bedacht onderweg weer dat bergwandelen heeeel makkelijk is: je zet je ene voet voor je andere en dat doe je net zo lang tot je er bent! Haha!!
Mijn (nog nieuwe) Deuter rugzak is niet mijn grootste vriend geworden: de riemen/banden gaan enorm stroef en afstellen bleef een crime!
Op het eerste traject van Jiri naar Namche hebben we echt lange dagen gemaakt. We lopen niet snel, maar waren toch ook niet de langzaamste. Het was erg rustig, weinig toeristen, wat best fijn was! Het pad voor onszelf!
Onze lunch of het avondeten was bijna altijd dal bhat (het Nepalese gerecht van rijst, groente en linzensoepje). Dat voedt goed en is overal weer anders.
Slapen deden we van 19.00 tot 6.00/7.00 uur. Echt waar! De slaapzaken waren warm genoeg en je kunt overal nog een deken extra vragen.
Na een dag of wat waren we dan in Namche, zeg maar de 'hoofdstad' of uitvalsbasis voor de verdere trajecten (naar Everest, Chukung en de Gokyo meren). Daar hadden we een fijne rustdag. Vervolgens naar Kyamjunga, waar ik Tashi ken, de eigenares van de Ama Dablam lodge. Zij was blij verrast (ook met de Hollandse koelkastmagneet en de foto's en belde direct naar Tengpoche om voor ons een kamer te regelen voor 2 nachten want daar was het Mani Rhimdu festival! Dat was echt heel mooi. Ik heb het in 1995 eerder meegemaakt: het is een 3-daags festival met op het hoogtepunt een hele dag gemaskerde dansen op de binnenplaats van het klooster. We hadden wel zo'n beetje de laatste slaapplaatsen, maar ook hier was het toch minder druk dan verwacht. De dansen en kostuums en maskers zijn heel erg mooi! Wel gaat alles op zijn Nepalees en duurt het erg lang. De dansen zelf worden eindeloos herhaald, en tussendoor moet je wel lang wachten. Maar, mooi, mooi, mooi! De foto's volgen nog!!!
Daarna begon het serieuze werk en moesten we de hoogte in. Naar Dole (4040 meter); Machermo (4400) en Gokyo (4700). Tengpoche was een koude plek, en Ellis kreeg daar een flinke verkoudheid en barre hoest! Dat werd met de dag erger en het was voor haar dan ook een hele uitdaging om mee omhoog te komen. Door de hoogte en het vele hoesten sliepen we allebei niet meer zo lekker. Maar ondanks dat was het wel een fantastisch mooie route en hebben we volop genoten van alles wat we zagen. Toen we in Gokyo aankwamen hadden we geen last van de hoogte. Ik kreeg dat later in de nacht, zo tegen een uur of 3.00/4.00. Mijn hart ging als een gek tekeer en zwoegde en ploegde. Ik voelde me niet fijn (lees: ronduit ellendig). Dus de volgende ochtend zijn we gelijk weer naar beneden gegaan. En echt, dan scheelt elke meter en gaat het snel beter (rijmt!). In Machermo kwam ik ietsje bij en later in Dole (waar ik wel in tranen op bed neerplofte) knapte ik langzaam op. Had ik die dag de meest ellendig dag, de dag erop, van Dole omlaag liep ik ineens als een zonnetje en had ik mijn allerbeste en sterkste dag. Ellis niet! Voor haar bleef het afzien.Via Namche en Phakding weer terug, naar Lukla, waar we gisteren in een spannend klein vliegtuigje stapten om weer naar Kathmandu te gaan.
We hadden een Chinese (of Japanse) fanclub: een groepje oudere mensen die ons erg leuk vonden en elke keer als ze ons zagen zwaaiden en gedag riepen!! Ze klonken een beetje als Ushi tijdens haar interviews! ;-)
We hebben zowel de danphe (de nationale vogel: 9 kleurige fazant) als de thar (wilde geit) gezien. En nee, Paula, de foto met Koen is niet helemaal gelukt, want die thars staan op een ijzingwekkend steile helling!!!
Toen we in Namche op de lokale wasplaats onze kleren aan het doen waren, kwam er een toerist de hoek om en vroeg: Is this Namche??? Yo, dude!! Echt, als je maar minimaal je reis hebt voorbereid heb je echt wel een foto van Namche gezien, plus dat er niets anders ligt tussen het begin van de klim en Namche! Dus dat werd onze kreet zodra we ergens kwamen: is this Namche?
Ellis heeft hoogtevrees, is bang om hoge bruggen over diepe ravijnen over te steken en durft eigenlijk niet langs landslides, waar het pad dan gewoon een beetje over de puin heen gaat. En weet je wat: dat alles is in Nepal!!! Ze heeft hoge bruggen getrotseert, sommige deed ze zelf, bij andere hield ik haar stok vast, zij de andere kant en schuifelde ze achter me aan! Ook durft ze eigenlijk niet in zo'n klein vliegtuigje. Maar: het is echt een hele stoere meid, ze laat zich er een mooie trekking niet door afnemen en banjert stug door!! Ik ben echt heel trots op haar!
We hebben het samen ook best goed gered. Een eigenwijs momentje hier en daar, maar dat komt in de beste huwelijken voor toch? ;-) En we zijn natuurlijk allebei niet gewend om 24 dagen lang 24 uur per dag samen te zijn met iemand anders. Normaal zijn we nogal van de zelfstandige!!!
En nu, nu heb ik al weer lekker gedoucht, hele schone kleren aan, eet ik weer allemaal lekkere dingen en ga ik aan het laatste deel van mijn reis beginnen. Ellis blijft tot donderdag en daarna ga ik als vrijwilliger aan de slag in Kagendra New Life home.
Tot zover dan maar even. Ik ben mijn fotokaartlezer vergeten, dus de foto's komen later deze week!!! Ik heb nog een aantal opdrachten afgerond met Koen. Dus kijk daar ook nog maar even!!
Lieve groeten van Marijke
