Rond 6.30 uur word ik wakker. Klaarblijkelijk ben ik inmiddels gewend aan het ochtendgebed (en getoeter en getrommel) van de monniken om 4.00 uur of zijn ze aan het staken? Ik maak een kop thee en blijf nog wat lui liggen. Om 9.00 uur ga ik op naar mijn dagelijkse ' set breakfast', dat bestaat uit 2 perfect gebakken eitjes; toast en homemade jam; Nepali milk tea en een glaasje verse jus. Met uitzicht op de Bodnath stupa en het zonnetje in mijn rug, geen slechte start van de dag. Rond 10.00 uur begeef ik mij in de chaos die verkeer heet. Toeterend probeert iedereen als eerste op plaats van bestemming te komen. Taxichauffeurs zien in mij hun eerste omzet: yes, een toerist! Ik voel me allesbehalve dat. Op het lange zwarte haar na, ga ik helemaal op in de bevolking en voel me thuis. Een heel laag overvliegend vliegtuigje maakt dat ik bijna wil bukken. Een koe scharrelt in het vuil; de eerste geslachte kippen, koeien en geiten staren me al aan vanaf hun tafel langs de weg. Bleh! Ik glimlach breeduit naar iedereen die me bekijkt en guess what, hier lacht men breeduit terug! Malai derai manparcha! Ik hou daar van! Ik kom aan bij Kagendra New Life center, waar ik deze weken als vrijwilliger wat probeer bij te dragen. Er wonen circa 60 mensen. Jong en oud, de meesten lichamelijk gehandicapt, een klein aantal ook verstandelijk gehandicapt. Degenen in de schoolgaande leeftijd gaan overdag naar de school, iets verderop. De overige bewoners zitten en liggen de hele dag in hun stoel of bed. Met 6 man personeel,
wordt gezorgd dat iedereen eten en drinken krijgt, en dat ze gewassen c.q. verschoond worden. Ik weet niet of dat wassen elke dag lukt. Sommige mensen spreken heel goed Engels en daar maak ik geregeld een praatje mee. Ik vraag naar hun handicap, hun familie en laat mijn foto's van Nederland en thuis zien. De verstandelijk gehandicapten mensen zitten bij elkaar op een binnenplaatsje. Vliegen hebben vrijspel, want ze kunnen ze niet wegslaan. Het ruikt er naar pies....
Er zijn geen materialen, dus ik laat mijn creativiteit op ze los. Wat dacht je van bellenblaas? Ze vinden het fantastisch, proberen de bellen met hun mond op te vangen/eten. Een dame wil het staafje vasthouden: denk ik dat ze wil blazen, ze steekt het direct in haar mond. Nee, dat is niet lekker!!! Een spastisch jong meisje komt actief in beweging en probeert de bellen te pakken. Een ander meisje, dat meestal alleen maar hard gilt, begint te lachen. Ook ballonnen doen het goed. Eentje aan een touwtje en dan maar slaan!!! Maar help, als er eentje knalt, probeert de oudste dame, die de hele dag honger heeft en eetgebaren maakt, de stukjes in haar mond te stoppen. Opletten, Marijke!! Met een klein grietje, hoewel 7 jaar oud, het formaat van een kindje van 2, doe ik wat fysio. Voor wat er voor doorgaat. Ik neem haar uit de rolstoel, knuffel haar een poosje, neem haar op schoot, en probeer haar op haar beentjes te zetten. Een beetje beweging! Een andere dag koop ik een flesje olie en geef ik handmassages.... zo mooi, direct contact van mens tot mens. Zelfs de ' guardman ' steekt zijn eeltige, vergroeide handen naar mij uit. Wat geven deze simpele dingen een voldoening, en zeker niet alleen bij de bewoners. Voor morgen staat er een 'beauty parlour' op mijn programma: wederom wat handmassages; nagels lakken; haren kamen etc. Het plan van 5 dagen 8 uur maken heb ik laten varen. Om de dag een uurtje of 3 houdt het leuk. Nadat ik iedereen gedag heb gezegd en beloofd heb dat ik overmogen weer kom, wandel ik terug naar ' huis'. En laat mjn gedachten gaan over het samenstellen van een Volunteerbox met speeltjes/spullen en een korte toelichting voor toekomstige vrijwilligers.
