Het schiet op, het gaat snel. Nog anderhalve week en ik ben weer thuis. Ik moet eerlijk toegeven dat ik er naar uitkijk. Altijd tegen het einde van een reis verlang ik weer naar mijn eigen fijne huis, mijn eigen fijne bed, zelf eten koken en een douche die standaard heet water geeft en niet alleen als de zon heeft geschenen!
Maar tot die tijd geniet ik hier van elk moment. Afwisselend ga ik een dag naar Kagendra en ben ik een dag vrij! Dat vind ik altijd zo grappig, het idee dat ik een vrije dag heb terwijl ik 3 volle maanden vrij ben!!! De momenten in Kagendra zijn me dierbaar, ik ben enorm om de mensen daar gaan geven in die korte tijd. Ze zijn zo lief, blij, dankbaar, opgewekt, zonder te klagen. En dat zouden ze best mogen doen! Gisteren was ik in tranen. Het groepje verstandelijk gehandicapten meisjes/dames zit in een soort omheining, op de grond of in een rolstoel. Een van de dames moest zich zogezegd ontlasten, ze kroop naar een goot opzij, haar jurk werd wat opgeschort, en hoppa, daar zat zij 'en plein public' bijna als een hondje op haar knieen met ontbloot onderlichaam en poepte en plaste over haar eigen benen. Daarna de tuinslang erop, schoonspoelen en klaar. Enerzijds is het een hele praktische manier, anderzijds vond ik het schrijnend, vooral het gebrek aan pricacy. Ze zijn het gewend, kijken er niet van op maar het maakte mij erg verdrietig.
Gelukkig heb ik verder fijne momenten, lach ik veel met de mensen, lees ik boeken, luister ik naar haperende muziek op Skyradio Christmas songs (door de niet zo sterke Wifi valt het geluid vaak weg); ontbijt ik met het meest mooie uitzicht en hetzelfde geldt voor mijn diners!!! Ik ga het allemaal zo missen straks! Morgen hebben we een klein feestje in Kagendra, muziek met snacks, gesponsord door een lieve Nederlandse vriend. Zondag ga ik nog een dagje op stap met Sangeetha. Dat is een jongedame waarvan ik de studie betaal. We hebben elkaar van de week ontmoet en ze vertelde dat ze nog nooit buiten Kathmandu is geweest. Simpelweg omdat ze uit een arm gezin komt. Waar ze dan naartoe wilde? Sundarajal! Dat is een plaats, zo'n 25 kilometer buiten de stad, en vriendinnen van haar gaan daar wel eens naar toe!! Ook gingen we even een supermarkt in om een gezichtsscrub voor haar te kopen. Het was echt heel grappig, ze wilde de hele supermarkt door, naar boven, alles zien en leek een klein meisje in een snoepwinkel! Achttien jaar en nog nooit in een supermarkt geweest! Dat kun je je haast niet voorstellen.
Verder is Koen bijna klaar met alle opdachten, nog 2 te gaan maar die gaan ook zeker lukken Marina en Anne!!
Dan dinsdag nog een verjaardag bij mijn familie, donderdag en vrijdag naar Dulikhel in een mooi hotel met, als het helder is, prachtig zicht op de bergen en zaterdag is het gedaan. Misschien dat ik nog een bericht plaats maar het kan ook dat dit vanuit Nepal het laatste nieuws is.
In dat geval, allemaal bedankt voor het lezen en de leuke reacties en tot ziens/mails/apps. En uiteraard wens ik iedereen alvast hele fijne kerstdagen, een mooi uiteinde en alle goeds voor 2017!
Lieve groet van Marijke
